Het was niet moeilijk om ze te volgen want om de hoek van Avonmore Road bij de spoorbrug van Kensington High Street was de standplaats van de taxikoetsen van het Olympia alwaar ze een groezelige – en dus goedkope – hansom namen. Zonder dat ze het zagen deed ik hetzelfde, maar zocht wel de minst vuile uit, ik had er geen zin in dat de vlooien uit de kussens zich in mijn rokken zouden nestelen. Zonder omhaal zei ik mijn koetsier hun koets te volgen. De repliek van de koetsier – een beer van een vent – herhaal ik niet maar erg fraai was het niet. Koetsiers weten hoe hun collegae onopvallend te volgen en dachten ook te weten waarom dat van hun werd verwacht. Doorgaans was dat geen beste reden en doorgaans hadden ze het bij het rechte eind. Maar Herbert was niet mijn man die er met een scharrel vandoor ging en Dorothy niet mijn rivale die met mijn man op stap ging. Na een lange rit herkende ik het Limehouse District, het deel van Londen waar ik maar liever niet kwam; domein van Chinezen met onduidelijke eethuisjes, ruwe zeelieden en een paar beruchte opiumkitten. Broeinest van alles wat God verboden had. Hun hansom hield stil op de Limehouse Causeway voor een verveloos huis in een anonieme rij even verveloze huizen. Eerst dacht ik dat het een pension was, totdat ik zag dat na enige tijd een lange Chinees de deur opende waarna Herbert en Dorothy naar binnen glipten.
‘Koetsier, kent u dat huis?‘
‘Ah Sing‘s opiumkit, ma’am.‘
‘O.‘
‘Wilt u er hier uit, ma’am?‘
Ik hoorde twijfel in zijn stem.
‘Zeker niet. Ik blijf hier wachten. U mag me straks terug naar het Olympia rijden.
De man bromde een ‘wat u wilt‘ en stak een pijp op. Na twintig minuten was mijn geduld op: ‘wacht hier tot ik terug ben, koetsier.‘
‘Jawel ma’am, maar past u wel op? Dit is geen plaats voor dames.‘
‘Ik weet het, het zal niet lang duren,‘ ik stapte uit.

De voordeur van het huis was voorzien van een robuuste klopper die harder klonk dan mijn bedoeling was. Het duurde even voordat er reactie vanuit het huis kwam. Achter het kleine ovale ruitje schoof een luikje krakend opzij en onthulde het gezicht van de lange chinees. De man had een ongure kop en zei niets, hij keek alleen maar naar me.
‘Mijn zus is hier, ik moet haar spreken.‘
‘Dat zal niet gaan.‘
‘O jawel.‘
‘Ik vrees van niet, ma’am.‘
‘Toch wel, of moet ik die diender halen die hier om de hoek van de straat staat?‘ Ik was niet van plan om me af te laten bluffen en bang was ik al helemaal niet.
‘Die zal echt niet met u meekomen, dame. Maar als u per sé wilt. U mag kijken, hoor. Voor een halve crown.‘
Ik knikte en gaf hem wat hij vroeg zodra de deur open ging.

Eenmaal binnen fluisterde hij me toe: ‘Geen stennis dametje, alleen kijken en dan weer weggaan. Tenzij u mee wilt doen natuurlijk. Ah Sing heeft de beste opium.‘ Hij zei het in de wetenschap dat ik dat zeker niet zou doen terwijl hij bij de eerste kamer het gordijn dat voor de deuropening hing een stukje opzij trok zodat ik naar binnen kon kijken. Er lagen mannen op lage bedden en matten, allemaal met een opiumpijp naast zich. Het stonk er naar opium en een onduidelijke zoete geur en gelukkig zag ik geen Dottie en geen Herbert. Ik schudde mijn hoofd en de chinees liep verder de gang in. De handeling herhaalde zich, het tafereel dat zich voor me ontvouwde was hetzelfde. Zo ook bij de volgende kamer. En de volgende.
‘Weet u het wel zeker dat ze hier is?‘
‘Ze is hier een half uur geleden naar binnen gegaan.‘
‘Had dat dan meteen gezecht, dametje. U bedoeld de actrice, hoe heet ze ook alweer? Miss Ada.‘
Ik knikte opnieuw.
‘Die gaat altijd het liefst naar de rode kamer.‘ hij wees naar het achterhuis en ik volgde hem naar een dubbele deur aan het einde van de gang. Het ‘altijd’ in zijn zin verontrustte me. De kamer was rokerig en er brandden een aantal olielampen en rode lampionnen. De geur van opium werd vermengd met wierook, met als gevolg dat de lucht zwaar en benauwend was ondanks dat de met wierook bezwangerde lucht – ik rook jasmijn, patchouli en hout – eerlijk gezegd juist aangenaam was. Midden in de kamer stond een groot laag bed omringd door halfdoorzichtige gordijnen die toestonden om te zien wat er zich achter afspeelde. De chinees bleef in het duister staan en hield mij toen ik naar voren wilde stappen met zijn hand tegen. Kijken mocht ik, meer niet.

Het duurde een tiental seconden totdat mijn hersenen de kluwen op het bed konden ontwarren. Twee jonge chinese meisjes, allebei naakt, lagen in omstrengeling op een hoek van het bed en betastten elkaar. Ze waren dusdanig onder invloed dat ze hun omgeving niet gewaar leken. Midden op het bed lag Dorothy – ook naakt – voorover, met Schmalz half over haar heen, bezweet en hijgend. Het monster neukte haar loom maar grof, bijna gewelddadig. Ik wilde weer naar voren stappen – er een eind aan maken – maar de hand van de chinees rond mijn onderarm was als een bankschroef. ‘Dàt zou ik niet doen.‘ fluisterde hij en ik hield me in. Dorothy kon me niet zien, haar gezicht was van me afgewend en ze was duidelijk te ver heen om te beseffen wat haar aangedaan werd. Maar Herbert had blijkbaar wel iets gehoord en keek onze kant op terwijl hij doorging met wat in mijn ogen een verkrachting was. Ik wilde het uitschreeuwen maar de Chinees drukte zijn hand over mijn mond en trok me naar achteren, terug naar de hal. Ik wilde me omdraaien toen net op dat moment Herbert me recht in de ogen keek, zijn blik zal ik nooit vergeten; een mengeling van triomf en uitdaging en ongeremde wellust. Nog voor ik helemaal terug in de hal was hoorde ik zijn kreet, direct gevolgd door een lange en lage – bijna dierlijke – grom van Dorothy.

Ik ben zo snel als mogelijk was naar de voordeur gelopen terwijl de chinees me spottend toeriep: ‘Ze is een goede klant hoor, dametje. Als ze niet blijft voor haar plezier koopt ze mijn beste laudanum. Wilt u niet ook een flesje? We hebben nog meer kamers hoor.‘ Ik sloeg de deur achter me dicht en leunde er even met de rug tegen, de koude januari-lucht inademend. De koetsier had me gezien en reed snel zijn hansom tot de voordeur zodat ik kon instappen.
‘Olympia!‘
Zonder iets te zeggen liet hij zijn zweep knallen.