Over reïntegratie-bureau’s, valsheid in geschrifte en een politieonderzoek.

Sind jaren zit ik in de weinig benijdenswaardige positie van iemand die voor haar bestaan afhankelijk is van een WIA uitkering. Bepaald geen vetpot maar ik kan er zo goed en zo kwaad als het gaat mee leven.

Ooit ben ik ‘afgekeurd’ of zoals het ook wel genoemd wordt ‘arbeidsongeschikt’ verklaard. De woorden alleen al zijn me een gruwel want het houdt gewoon in dat ik aan de maatschappelijk zijlijn ben gezet. Weggedrukt in de marge van mensen die kansloos geacht worden te zijn en die geen bijdrage aan de samenleving kunnen leveren.

De oorzaak is niet voor dit stukje van belang maar moet gezocht worden in het medische gebied en het mislukken van zeer ingrijpende operaties. Zoiets kost jaren om overheen te komen.

Inmiddels ben ik jaren verder en stukken sterker geworden want zo gaat dat ook. Sinds een tijdje probeer ik dus weer een werkend bestaan op te bouwen. Niet in mijn oude vak want ik ben er te lang uit en kan ook de druk van dat vak niet meer aan. Ik zou in no time gek worden. Ik heb dus een bedrijfje dat ik probeer te draaien maar waaruit marginale inkomsten komen. Zo marginaal dat het binnen de toegestane bijverdiensten valt maar ook zo dat het geen substantieel inkomen verschaft. Ik blijf dus vooralsnog in de marge leven. Of zo men wil, ik blijf vooralsnog ‘arm’. (Iets wat ik gezien de toestand in de wereld voor het leven in dit land een moeizaam woord vind.)

Om uit de uitkeringssituatie te komen en weer tot een normaal bestaan te komen heb ik ergens in 2013 ondersteuning gekregen van een reïntegratiebureau met ervaring in de kunstensector. Tenminste, dat was het verhaal dat me op de mouw gespeld werd. Het bureautje is een tweemanszaakje gerund door een mama met een kind en haar partner. Op zich aardige mensen zo leek het. Ze verkopen ook handtasjes trouwens.

Maar naast het gebruikmaken van mijn situatie als startertje om hun goedkoop aan een website te helpen (ik kan nl wel wat op dat gebied) hebben ze nooit een moer uitgevoerd.

Totdat ikzelf dit jaar maar naar het UWV gestapt ben. Ik was het zat niks te horen en ik heb ideeën voor de opzet van een bedrijf. Alle reden voor een gesprek. Gegeven dat ik zo kansloos werd geacht dat ik ‘vergeten’ was trof ik een UWV meneer die verbaasd was over wat ik wil en wat ik kan. Respectvol verbaasd. Dus kreeg ik ineens alle hulp en dat is prettig. Wat ook gebeurde is dat me naar het reïntegratiebureau gevraagd werd. Mijn antwoord was naar waarheid dat ik daar al bijna anderhalf jaar niets van had gehoord waarop de man besloot om maar eens bij het bureautje te informeren naar de status. Nog geen week later kwam de rapportage binnen.

Toen ik die rapportage las schrok ik. Er werd beweerd dat ik het grootste deel van mijn tijd bestede aan mijn bedrijfje dat ik had opgezet om weer op gang te komen en dat is absoluut niet waar. Af en toe een opdrachtje is niet een bijna volledige tijdbesteding. Over mijn andere activiteiten (boeken schrijven, kunstfotografie) werd niet gerept. Maar het ergste was wel dat er een handtekening onder stond die door moest gaan voor die van mij. Maar dat niet was. Gewoon een botte vervalsing uitgevoerd door de man van het stelletje dat het bureautje vormt.

Maar het ergste was wel dat er een handtekening onder stond die door moest gaan voor die van mij. Maar dat niet was.

Zowel de inhoud van de rapportage als de handtekening klopten niet. Inhoudelijk onjuistheid is al niet acceptabel maar een handtekening van een cliënt vervalsen is nog heel wat anders natuurlijk. Ik schrok me rot en in overleg met het UWV heb ik besloten aangifte van vervalsing van mijn handtekening te doen bij de politie in Middelburg. Het UWV startte direct een onderzoek naar het bureau en heeft inmiddels alle betalingen aan hun gestaakt en alle plaatsingen bij hun teruggedraaid inclusief die van mij. (Dat is van belang want volgens de wet mag het UWV iemand maar in beperkte mate helpen en is er dus onterecht geclaimed uit het aan mij toegewezen ondersteuningsbudget. Het UWV en ik zijn in dit geval goede vriendjes geworden want men heeft bewondering voor de manier hoe ik me de uitkering aan het uitvechten ben en is dankbaar voor het feit dat ik een poging tot fraude van het reïntegratiebureau aan het licht gebracht heb.

Zo niet de politie.

Mijn aangifte is netjes opgenomen en omdat het delict in Amsterdam heeft plaatsgevonden van Middelburg naar de regio Amstelland-Kennemerland gestuurd om te onderzoeken. So far so good denk je dan en je gaat hopen dat de betreffende verdachte/crimineel (want dat is iemand die handtekeningen vervalst) gepakt wordt.

So far so good denk je dan..

Fast forward naar vandaag. In de brievenbus ligt een brief van de politie. Het onderzoek is gestaakt en heeft niets opgeleverd want men kon de dader niet achterhalen. Ik geloof mijn ogen niet.

terugmelding aangifte

De politie heeft dus onderzocht aan de hand van de geleverde en volstrekt duidelijke bewijzen, heeft de naam van de dader bij de aangifte meegekregen (staat zelfs op de vervalsing zelf als mede-ondertekenaar) en is dan niet in staat om de dader te achterhalen?

De tekst komt op mij over als volgslagen bizar. Het is alsof een dief heterdaad betrapt wordt en zijn ID afgeeft maar vrijgelaten wordt omdat ze hem niet kunnen identificeren. Veel gekker kan het niet worden. Natuurlijk neem ik er geen genoegen mee en natuurlijk ga ik de Officier van Justitie ermee opzadelen om dit ‘politieonderzoek’ door te lichten. Natuurlijk kan het niet waar zijn dat op deze manier valsheid in geschrifte (er staat 6 of 7 jaar gevangenisstraf op) toegestaan wordt. Natuurlijk pik ik het niet dat over mijn rug er fraude gepleegd wordt door een reïntegratiebureautje met gebruikmaking van een vervalste handtekening waar mijn naam onder staat. Wat denken ze allemaal wel?

En dus is de bezwaarbrief de deur uit en heb ik maar een en ander gemeld bij de tiplijn van De Monitor van de NCRV. En natuurlijk heb ik dit stukje geschreven waarvan ik hoop dat het goed gelezen en vooral goed verspreid wordt.

Natuurlijk ook hoop ik er op dat het niet waar is dat – omdat ik maar een gewoon burgervrouwtje ben – mijn aangifte niet serieus is genomen en natuurlijk hoop ik dat niemand die in een met mij vergelijkbare positie ooit in zee gaat met het reïntegratiebureautje waarvan met wat zoeken op mijn bedrijfssite wel de naam te achterhalen is en natuurlijk ben ik in dit geval AanZet! Zijn de nu helemaal belazerd!

© 2015 Alice Verheij

2 Reacties

  1. 7 juli 2015
    Antwoord

    Wie niet helemaal in de pas loopt – wat soms (ik denk ook in jouw geval) hetzelfde betekent als: excelleert – wordt al snel blootgesteld aan geestelijk onvermogen en botte leugens, met alle pesterijen die daar uit voortkomen.

    • Ach, ik ben net een olifant. Dikke huid. Niet doorheen te komen en alles glijdt er gemakkelijk vanaf.

Geef een reactie