Leven in een ansichtkaart

Vanaf het balkon in de zon met uitzicht op de azuurblauwe zee in de Golf van Sagone, is het net alsof je als Zeus op de wereld neerkijkt. 

  Auto’s op minder dan matchboxformaat en mensen variëren in grootte tussen speldenknop en bosmier produceren een wall of sound die alleen ‘s nachts tot rust lijkt te komen. Het geruis van bedrijvigheid is tegelijk verstorend als geruststellend.

  Hoog in de lucht, net boven ooghoogte, cirkelt een roofvogel met aan de onderzijde van de imposante vleugels witte veren, de kop speurt de aarde af naar iets eetbaars terwijl de zon mijn nek verwarmd tot deze rood is. Toch gaat ook vandaag het dek niet van het zembad, het toeristenseizoen is immers lang voorbij. Wel fladderen er nog witte vlinders rond de sinaasappelboom.

  Om kwart over vijf in de middag wéét je wel dat over twee uur de zon ondergaat, maar voel je dat niet. Ze zeggen dat het nog de hele week zo blijft ondanks de orkaan die Iberië schijnt te geselen. Soms vind ik voorspellingen wel fijn, net als het leven in deze ansichtkaart waar plots de kerkklokken gaan luiden, gevolgd door het geknal van vuurwerk en geweerschoten. Er is zojuist een Corsicaans stelletje getrouwd voor wie de zon vandaag niet onder zal gaan.

© 2018 Anna A. Ros