Vandaag is – nu ik me na lange tijd èn een goede nachtrust weer een beetje beter voel – een schrijfdag. Dat wil zeggen: deur dicht, na dit bericht internet uit, telefoon op stil, muziek aan, met de laptop op schoot mijn bank bewonen en het maar gewoon laten gaan zoals het gaat.
‘Gaan zoals het gaat’ betekend hier dat ik eerst ga lezen. Tekst van een ander, daarna vers geschreven tekst van mezelf en dan pas mag ik de wereld vergeten en weg duiken in die van mijn verleden. Die tekst van de ander is in dit geval een Spaanse uitgave van De schaduw van de wind van de geweldige Carlos Ruiz Zafón: La sombra del viento. Het woordenboek en de Nederlandse versie moeten er natuurlijk wel naast blijven liggen, gegeven mijn huidige taalkennis Spaans.
Dan is het hopelijk tijd voor een Gebeurtenis; die in Barcelona moeten immers nodig afgeschreven worden en er is er ook nog eentje in Madrid die ik bijna vergeten was maar die vannacht in alle volheid bij me terug kwam. Met wat geluk vind ik de woorden voor de surrealistische dag die ik daar ooit beleefde. Om dat surrealistische is het denk ik goed om het werk van Ruiz Zafón weer op me in te laten werken. Denk ik, vanavond weet ik of ik hier onzin geschreven heb.
Na Spanje reis ik de komende week dan met De Gebeurtenissen terug naar Budapest, een overdekte markt, een klarinettiste, een brug en een jazzcafé. Mijn reisgenote weet precies waar die Gebeurtenis over gaat.
Anna.
Wees de eerste om te reageren