Scared shitless.

‘Weet je wàt je zou moeten schrijven?’
‘?’
‘Het boek waar je bang voor bent.’
‘O.’
‘Over je reizen. Over je reis.’
‘Damn.’

En dus schrijf ik nu aan het boek waar ik bang voor ben. Bang voor was. Bang voor ben. Natuurlijk, ik schrijf het liefst historische romans maar dat wil niet zeggen dat ik me als romanschrijfster daartoe beperk. Daarbij, ieder boek dat je schrijft gaat uiteindelijk toch gewoon over jezelf, zei iemand me ooit. Wie, weet ik niet meer maar ik denk wel dat het klopt. Mijn vorige boeken hadden stukjes van mezelf erin, het ene meer dan het andere maar ontegenzeggelijk is er altijd een deel van mijn leven te vinden in wat ik binnen de band van een boek laat landen.

“Heb jij ooit je laatste wil opgeschreven en in een envelop gestopt? Voor het geval dat? Zij wel. Op de ochtend van de elfde plaatste ze die envelop op de schoorsteen. Hij was geadresseerd aan degene die hem zou aantreffen mocht ze onverhoopt niet terugkomen van de tweede reis. De tas voor de tweede reis plaatste ze aan het voeteneind van het lage bed. De zon scheen en de zomer kondigde zich met een helle lichtvlek op het gladgestreken dekbed aan. Haar eerste zomer.”

Sinds een tijdje schrijf ik dus aan De Gebeurtenissen. Een roman over mijn leven maar geschreven op een manier waarbij dat gegeven op zich niet relevant is. Het wordt een vreemde roman omdat ik om het te schrijven allerlei conventies laat vallen. Conventies die ik mijn studenten aanleer waarbij ik altijd onderstreep dat je ze moet kennen om ze gemotiveerd aan de kant te kunnen schuiven. Iets wat ik eerlijk gezegd zelf nooit echt gedaan heb. Tot dit boek dus, tot De Gebeurtenissen.

“Ze is 43 wanneer ze voor het eerst echt alleen op pad gaat naar Toscane. Een ervaring die voor haar bepalend zal worden. Ze reist later door de wildernis van Yosemity en Death Valley, laat zich betoveren in Karnak en Gizeh, ondergaat de milde waanzin van Barcelona, en de nostalgie van het oude Europa van Boedapest, Berlijn, Londen en Parijs. De overweldigende stilte van de Himalayas waar – als je durft te kijken – de dood je altijd aanstaart en het boerenleven in Nepal maakt haar stil.”

Ik kan / wil / hoef / mag? er nog niet al teveel over vertellen. Maar het zal een confronterend werk worden, bevreemdend door opzet en structuur en diep menselijk. Met humor – want het leven is soms hilarisch. Met drama – want het leven is soms ronduit dramatisch. Of tragisch. En ontzettend persoonlijk, zowel voor mij als auteur als voor de lezer die ik soms rechtstreeks aanspreek. Een roman die het leven ter discussie stelt op meer dan één manier. En precies daarom ben ik ‘scared shitless’ om wat ik zal schrijven.

Je kunt er wat meer over lezen en een beetje volgen hoe het boek ontstaat op De Gebeurtenissen.

Anna A. Ros