Tien jaar geleden was mijn wereld ingestort. Nou ja, ik was ingestort en mijn wereld volgde in een trage val. Zo’n beeld van iemand die achterover in een sloot valt en waarbij dat op een vertraagde manier gebeurt en je je als toeschouwer afvraagt of het echt gebeurt. Valt ze? Ja, ze valt. Ze zal toch niet..? Ja, ze gaat de sloot in. Toch niet helemaal..? Ja, kopje onder, helemaal.
Los ervan dat dit laatste me recent overkomen is bij de tuin, is het bijna metaforisch voor de manier waarop mijn leven van welstand naar armoede is afgegleden. Transitie, niet geslaagde operaties, langdurig herstel, werk kwijt, gezin kwijt, een rampzalig verlopen echtscheiding, bedrijven kapot en ten slotte armoede. In die afgelopen tien jaar heb ik geleerd dat vallen niet leuk is maar ook dat het je loutert. Dat je er ook sterker van kunt worden en dat ‘vrienden’ geen vrienden blijken, ‘familie’ zich niet als zodanig gedraagt en de wereld je niet helpt. Maar ook dat er nieuwe mensen in je leven komen en dat je soms een nieuwe kans krijgt, hulp vanuit onverwachte hoek en geheel onbaatzuchtig. En dat je als je – hoe moeilijk ook – ervoor kiest om compromisloos je hart te volgen en te gaan doen wat je het allerliefste doet, het dan toch nog mooi kan worden.
In de moeilijkste tijd ben ik gaan schrijven. Verhalen, gedichten, columns en uiteindelijk romans. Dat schrijven heeft mij alles gebracht dat mijn leven nu mooi maakt. Een mooie band met mijn kinderen, nieuwe geweldige vrienden die echt van me houden en het mij toestaan van hun te houden. Boeken. Er zijn boeken gekomen en er komen nog meer boeken aan. Optredens op kleine podia, contacten met artiesten, muzikanten, kleinkunstenaars, dichters, schrijvers en nog veel meer. Er zijn projecten gekomen waar ik mijn ziel en zaligheid in kwijt kan, kunst waar ik achter sta en waarvan ik weet dat die goed is. De moeite waard en met mijn passie gemaakt.
En er kwam liefde. Soms ging die weer maar gelukkig kwam ze vaker weer terug en werd een deel van mijn leven.
Nu is het punt bereikt waarop ik kan zeggen ik sta er weer. Ik ben terug. Geschonden maar grotendeels opgelapt. Ouder, blijer en in zekere zin sterker. Ik was ooit ondernemer en ik ben het dus nog steeds en ondanks de grote hordes die er te nemen zijn ben ik weer voluit aan de slag met een energie die ik lang niet van mezelf gewend ben. Mijn overlevingsbedrijfje wat ik ooit opzette en waarmee ik mezelf op de been hield zal blijven bestaan maar het is niet belangrijk meer. Ik heb overleefd, ben er nog en snak naar iets groters.
Dat grotere is er aan het komen. Twee bedrijven tegelijkertijd. Een fantastisch innovatief bedrijfje dat kunst en techniek op een heerlijk manier combineert in producten die spannend zijn. Ik doe het niet alleen, we doen het samen. En het café.
Het café?
Ja, als met alle energie het mij en mijn medevennoot lukt, opent er over enige tijd een café. Of eigenlijk een restaurantje. Galerie. Theatertje. Kunsthangplek. Studentenhangplek. Ontmoetingsplek voor leuke mensen, kunstenaars, lgbt-ers. En er gaat kunst te zien, te horen en te ondergaan zijn. Er kan theater gemaakt worden, kleinkunst en nog veel meer. En ik ga er mijn literaire salons weer uitvoeren maar dan in een echte salon. Mooier, beter, leuker en spannender dan voorheen. Over een tijdje zal het allemaal wel duidelijk worden wat er komt, waar in Middelburg en wanneer precies.
Want hoe dan ook, wat voor stormen en ellende er gepasseerd mogen zijn, het bloed kruipt immers waar het niet gaan kan en uit een sloot kan je ook komen als iemand je de helpende hand geeft.
© 2015 Alice Anna Verheij
Wees de eerste om te reageren