Herinnering

Tweeëntachtig zou ze zijn geworden. Morgen, op de eerste lentedag van het jaar. Mijn moeder: Aagje. Maar het zal niet zo zijn. Ze verliet mij in de zomer van 2010 op de dag dat ik wees werd. Het was 22 juli en de zon scheen.

En ik mis haar. De ene dag meer dan de andere. Ik mis het kunnen delen van de vreugde in mijn leven, ik mis de mogelijkheid haar de mensen te leren kennen die na haar kwamen en zo’n grote rol zijn gaan spelen in mijn bestaan. Ik mis het kopje koffie met appelgebak op de boulevard en hoe ze telkens weer over hetzelfde begon, soms tot vervelens toe. Ik mis die ogen die me aankeken en waarin altijd liefde lag besloten. En dat sprookje dat mensen elkaar voorhouden over dat het verdriet slijt? Het is onzin want het is heel anders. Dat verdriet wordt gedempt in de loop van de tijd maar wanneer er die momenten zijn, die data, de verjaardagen, de sterfdagen, dan is dat verdriet met de jaren juist dieper, intenser.

Ik hoop dat het goed met haar gaat, dat ze ergens nog naar me kijkt en tevreden is. Het is een hoop die bij een gelovige hoort, maar ik ben niet meer zo’n gelovige. Misschien is ze er gewoon echt niet meer en is de enige plaats die ze nog heeft die in de herinnering van mij, van mijn kinderen, mijn familie. En ik vraag me af wie er morgen nog meer aan haar zal denken dan alleen ik. En ik koester mijn gedachte aan de vrouw die mij maakte tot wie ik ben.