Beste vaders en moeders van Moussa, Tahir en Ghali*,

Beste vaders en moeders van Moussa, Tahir en Ghali*,

hopelijk vindt u het niet erg als ik maar meteen met de deur in huis val maar ik zou heel erg graag eens als ouders onderling met u praten. Omdat ik iets niet begrijp en omdat ik vind dat we om de een of andere reden niet zonder gedoe met elkaar in gesprek kunnen komen over wat voor u net als voor mij een probleem is.

Ik weet niet hoeveel kinderen u heeft, zelf heb ik er drie. Twee prachtige jongens en een mooie meid. Het zijn in mijn ogen prachtige kinderen, net zoals die van u dat hopelijk in uw ogen ook zijn. Maar er zijn verschillen. Weet u, ik ben zelf opgegroeid in de zestiger en zeventiger jaren. De periode waarin u misschien wel naar dit land bent toegekomen. In mijn opvoeding waren een aantal zaken essentieel, noem het gerust kernwaarden of moraliteit. Zo hoefde ik het niet in mijn hersens te halen om andere mensen te schaden, te plagen, treiteren, pesten of erger. Naroepen op straat en schofferen, wij kregen er de kans niet toe. En de schoffies die dat wel deden kwamen thuis, op school en desnoods bij de politie flink in de problemen. Die werden dan in de gaten gehouden en kregen van iedereen die ze betrapte op hun kop als ze over de schreef gingen. Onbeschoft zijn was iets wat je gewoon niet kon zijn en als je al zo stom was dat wel te zijn dan was er de kruidenier, de melkboer, de buurman, een vader, moeder, leraar, lerares of politieman die ze corrigeerde. Om vervolgens later thuis nog een flink de mantel uitgeveegd te krijgen. Wij werden opgevoed door al die mensen, niet alleen door onze ouders. Maar onze ouders hadden wel de verantwoordelijkheid voor ons en werden daar ook op aangesproken als dat nodig was.

Ik hoop dat ik die opvoeding ook op mijn kinderen heb overgebracht en ik kan gelukkig zeggen dat zij niet mensen op straat schofferen en uitlokken, dat zij niet stelen, mishandelen en in groepjes mee doen om rotzooi te schoppen. In die zin is mijn opvoeding denk ik geslaagd.

De tijden zijn veranderd, dat weet ik heel goed. Dat houdt in dat onze samenleving waar u en uw kinderen deel van uitmaken harder, grover, onpersoonlijker en gevaarlijker is geworden. Het houdt ook in dat kinderen tegenwoordig dingen durven die vroeger niet aan de orde waren. In veel gevallen is dat een prima zaak, maar niet als het gaat om de normale omgang met andere mensen in de maatschappij. En precies daar ligt het probleem. Ziet u, gisteren heeft uw kroost het nodig gevonden mij op straat na te roepen, uit te lachen en te beschimpen. Omdat ik ben wie ik ben en zij blijkbaar vonden dat ze het recht hadden om mij vervolgens te discrimineren en tergen in de overduidelijke hoop dat ik een grens over zou gaan. U weet ongetwijfeld precies wat ik bedoel, want dat gedrag was beslist niet eenmalig. U kent uw kinderen en u weet dus heel goed wat ze uitvreten. 

En daar zit mijn onbegrip. 

Ik begrijp gewoon niet dat het u blijkbaar niet lukt uw kinderen zo op te voeden dat ze zich wel gedragen naar vrouwen, homoseksuelen, lesbiënnes, transgenders en wie dan ook die net even anders is dan al die andere mensen. Stuk voor stuk groepen in de samenleving die het toch al niet gemakkelijk hebben en er zeker niet op zitten te wachten om als oud vuil te worden behandeld door uw onbeschofte kroost. Hoe kan dat nu? Is het de cultuur? Als ik de PVV en verwanten moet geloven is dat zo. Is het de religieuze achtergrond? Is het wat anders? Wat maakt dat uw kinderen – die als misschien wel derde generatie in dit land zijn – zich zo ontzettend misdragen? Hoe komt het dat het u niet lukt wat ouders wel zou moeten lukken: uw kinderen opvoeden tot aan de samenleving bijdragende verantwoordelijke jonge burgers? 

Ik kan en wil geen argumenten accepteren als problemen met de taal, eigen ervaringen met discriminatie (ik ga toch immers ook geen mensen beschimpen terwijl ik in mijn leven heel erg vaak ernstig ben gediscrimineerd?), de invloed van sociale media (die ik ook gebruik), muziek of wat dan ook. Dat zijn allemaal valse argumenten om u achter te verschuilen. Want hoe we het ook wenden of keren: u bent net zo verantwoordelijk voor het gedrag van uw kinderen als ik dat ben voor die van mij. En ik spreek mijn kinderen nadrukkelijk aan als ze over de schreef gaan. Doet u dat eigenlijk ook? En als u dat doet, hebben ze dan zo’n lak aan u dat ze gewoon doorgaan met rottigheid uithalen? U weet net als ik waar dat toe leidt op de lange duur: een nog grotere vertegenwoordiging van jongeren met uw culturele, religieuze en familiale achtergrond in de criminaliteitscijfers. Besef goed dat u hiermee een groter probleem heeft dan ik. Het probleem is dat uw kroost u en uw hele bevolkingsgroep schaadt, misschien nog wel in grotere mate dan dat ze mij schaden door me te beschimpen en uit te lachen. En dan heb ik het niet eens over hoe ze hun leeftijdsgenoten schaden die maar al te vaak onterecht over één kam worden geschoren.

Daarom zou ik erg graag met u in gesprek komen, want natuurlijk kan dit zo niet doorgaan. Het kan toch niet zo zijn dat fatsoenlijke mensen zich door uw kroost in de gordijnen laten jagen en in de armen van enge groepen als PVV, Pegida of erger? Het kan toch niet zo zijn dat u u uw verantwoordelijkheid als ouders en opvoeders niet neemt of gewoon niet waarmaakt?

Hoe mooi zou het zijn als deze maatschappij zich ontwikkeld op een manier waarop u mijn kinderen en ik uw kinderen kan corrigeren als dat nodig is, zonder dat we daarbij behandeld worden zoals uw zoontjes mij behandeld hebben? Kortom, vaders en moeders van Moussa, Tahir en Ghali*, kom eens bij mij op de koffie om te praten over wat er aan de hand is en wat er nodig is om te zorgen dat uw kinderen net als die van mij opgroeien tot mensen die geen last maar een aanwinst zijn voor onze samenleving. Help mij begrijpen waarom uw kinderen zo massaal ontsporen en vooral wat er nodig is om dat te veranderen. Als u inderdaad bij mij op de koffie komt (in positieve zin) dan zult u de deur wagenwijd open vinden. Voelt u welkom.

Met vriendelijke groet,

Anna A. Ros
Middelburg

* Moussa, Tahir en Ghali zijn gefingeerde namen.
De foto is van straatjeugd uit mijn geboortejaar ’62 gemaakt door de geweldige fotograaf Oscar van Alphen.

© 2018 Anna A. Ros, alle rechten voorbehouden
Wilt u deze open brief delen dan bent u van harte welkom om dat te doen, maar natuurlijk uitsluitend met bronvermelding en in positieve zin. Politieke partijen en groepen verwant aan PVV, Forum voor Democratie, Denk, Bij1, Pegida sta ik nadrukkelijk niet toe ook maar iets van mijn teksten te delen of anderszins te gebruiken voor welk doel dan ook. Gebeurt dat toch dan zal ik daar maatregelen tegen nemen.