“Wat u moet weten over …”

Ben ik de enige die het opvalt dat tegenwoordig de media online (en dan vooral de traditionele media die proberen op internet hun bestaansrecht te behouden) op een steeds aanmatigender toon hun publiek aanspreken?

Zelf vind ik het onprettig om bij nieuwsberichten in plaats van een simpele tussenkop “achtergronden” zinnetjes te moeten lezen in de trant van “wat u moet weten over …” of “vijf dingen die u moet weten over …”.

Ten eerste is het aanmatigend om er vanuit te gaan dat de lezer zo stupide is dat die niet op de hoogte is van die achtergronden en ten tweede is het onzinnig om te stellen dat iemand iets “moet weten” om het toch doorgaans in vrij infantiele taal gestelde nieuws te kunnen duiden.

Nieuws moet blijkbaar in zo eenvoudig mogelijke – en daarmee armoedige – taal opgeschreven zijn. Alsof iedereen zich moet verlagen tot het juich-niveau van de gemiddelde voetbalhooligan die niet veel verder komt dan “Olé, olé, olé” en “Joduh, Joduh”. Want stel je voor dat de lezer van het nieuws een woord tegenkomt dat niet direct begrepen wordt. Die lezer zou zomaar kunnen wegklikken naar een andere website.

Waar maak ik me druk om denkt u wellicht en ik begrijp die reactie. Maar valt het ook niet op dat het taalgebruik sowieso in een rap tempo aan het verloederen is? Lees maar eens een kwartiertje de reacties op nieuwsberichten bij de online-kranten. En huiver dan. De ontelbare keren dat “me” wordt geschreven in plaats van “mijn” is maar een simpel voorbeeld. Wat in de ‘gevestigde’ media aan de hand is propageert natuurlijk naar de samenleving, offline en online. De manier waarop discussies gevoerd worden, ook offline en online, wordt van een steeds bedroevender peil, argumenteren lijkt een verloren bekwaamheid en luisteren, uitpraten en elkaar in de waarde laten is voltooid verleden tijd geworden. Geholpen door GeenStijl, Dumpert, Powned maar ook zelfs Volkskrant, NRC, NOS en ga maar door. Slordige taal, gebrek aan interesse in hoor-wederhoor, nog minder interesse in feiten en plezier in het onderuit schoffelen van de ander op een liefst zo onbehoorlijk mogelijke manier.

En daarbij hoort dus blijkbaar ook dat aanmatigende toontje. Van de statistiekenpief van het Journaal die met een badinerend toontje de kijker zijn statistiekjes door de strot duwt, via de presentatoren van 1Vandaag die zonder uitzondering praten met een intonatie alsof ze tegen peuters spreken tot dus dat idiote “wat u moet weten van…”.

Ik kan er niks aan doen, maar mijn tenen krommen zich met zo’n grote regelmaat dat ik vrees voor permanente vergroeiing.

Anna A. Ros