Het is een patroon. Er staat iets bijzonders te gebeuren: een reis, een leuke afspraak, boekpresentatie, optreden of iets anders waar ik me erg op verheug en dan verhoogt het adrenalinegehalte zich in de dagen voorafgaand geleidelijk. Zelfs als ik eigenlijk gammel ben, snipverkouden ben of me gewoon niet goed …
Lees verderKroniek
Branding
Mijn opa was een visserman. Althans, dat is wat mijn moeder mij altijd vertelde. Zelf kan ik het niet controleren, want hij verdween uit mijn leven toen dat nog maar net was begonnen. Opa, die altijd ergens over mijn schouder meekijkt naar wat ik doe. De overlevering, de mythe zo …
Lees verder
Tien jaar geleden
Tien jaar geleden leefde ik op een vluchtheuvel. Mentaal en in praktische zin. Mijn vader leefde al zeven jaar niet meer, mijn moeder nog wel. Ze zou nog twee jaar krijgen, tijd van leven of straf omdat ze ernstig ziek was. Mijn jongste zoon zag ik veel te weinig, hij …
Lees verder
Niet thuis.
De lente is uitgebarsten en dus komen ze weer uit hun holen. Duo-tjes suf geklede mensen met een plat kunstleren A4 formaat tas onder de arm gevuld met folders. Want God komt altijd in kleurendruk. Nu woon ik in een huis uit de gouden eeuw wat in deze tijden opgesplitst is …
Lees verder
Gelukkig 2018!
Voor wie ik liefheb, voor mijn kinderen, voor mijn vrienden, voor mijn cursisten die met zoveel plezier schrijven, voor degenen die volgend jaar het aandurven om onder mijn regie toneel te spelen, voor de bijzondere vlinders in mijn leven die volgend jaar voor mijn lens komen om geportretteerd te worden, …
Lees verder
Kerstverhaal 2017
Zoals ieder jaar heb ik ook dit jaar weer een kerstverhaal geschreven. Deze keer speelt het zich in New York af, het jaar is niet zo belangrijk. Joe is dat wel. Voor betere leesbaarheid op een volledig scherm: druk in flowpaper op het
Lees verder
Pendelen
Ik heb het eerder meegemaakt en kan dus inmiddels een beetje voorspellen hoe dit gaat verlopen, niet hoe dit zal eindigen. Ik pendel weer eens. Het einde van het jaar komt in zicht en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik smacht naar een nieuw jaar. Eigenlijk smacht naar een …
Lees verder
Veilig weggekropen.
‘Ik ben veilig.’ Dat kan lang niet iedereen me nazeggen. ‘Ik ben weggekropen.’ Het is een voorrecht om dat te kunnen doen. Dezer dagen ben ik ergens op Tholen. Een schrijfhuis. Het is er stil, ik ben alleen. Dat is tegelijk jammer en fijn. Jammer omdat het fijn is samen te …
Lees verder
Weg uit de Randstad
Ooit schreef de grote Jan Jacob Slauerhoff de volgende dichtregels: In Nederland wil ik niet blijven, Ik zou dichtgroeien en verstijven. Het gaat mij daar te kalm, te deftig, Men spreekt er langzaam, wordt nooit heftig, Hoe helder ook gedicht, ze gaan niet meer op voor de huidige tijd. En …
Lees verder
Consolideren
In de afgelopen vijfeneenhalf jaar heb ik mij volledig toegelegd op het schrijven van de roman Surrogaat. Een omvangrijk en complex werk. Nu het boek af is en bij uitgevers ligt, er een zomer schrijfpauze is geweest, het schrijfhuis eindelijk klaar is en mijn hersens weer wat lucht hebben gekregen …
Lees verderMijn God, waarom schrijf ik nog?
Ik zeg het mijn cursisten geregeld, ik fluister het mezelf ‘s nachts toe – als niemand me kan horen en ik hou me er bij daglicht als ik schrijf – of lees – niet aan. Wegsmelten als auteur uit bewondering voor het werk van een andere auteur. Iedere schrijver heeft …
Lees verder
Toch jammer van het NOS nieuws
Met in de afgelopen jaren gestegen en nog immer stijgende verbazing lees ik – en kijk ik – nieuws dat de NOS verspreidt. Verbazing niet zozeer om het inhoudelijke kant maar vooral ook om de manier waarop het wordt gepresenteerd. Bij de beeldtak van NOS nieuws – het Journaal – …
Lees verder