December

December. Het is niet mijn maand. Ik doe mee met de stroom, ook in mijn kamer staat een kerstboom en met de kerstdagen geniet ik van mijn kinderen en de mensen die ik liefheb. Maar het is niet meer wat het geweest is.

Het is de maand waarin gemis zich manifesteert als een boze droom. Allebei mijn ouders zijn mij al lang ontvallen, alsof ze representanten waren van een leven waarvan ik geen deel meer uitmaak. Hou me ten goede, ik heb het goed, ik kan mezelf zijn zonder dat me dat al te moeilijk gemaakt wordt, ik woon op een heerlijke plek en ik heb de liefste mensen om me heen die ik me kan wensen. Eigenlijk is er geen goede reden om me te voelen zoals ik me voel in deze laatste maand van weer een jaar. Het is allemaal niet wat het zou moeten zijn.

Voor het zevende jaar op rij is het een worsteling om nog een beetje de ‘feestdagen’ te kunnen vieren. Mijn armoede is niet fijn immers, ook al is die relatief en weet juist ik wat werkelijke armoede is. Dus is het ook niet dat gebrek aan middelen dat me het ergste dwars zit ondanks dat ik wel degelijk met de nodige na-ijver bezie hoe anderen met het grootste gemak de beurs kunnen trekken. Voor mij geen dertiende maand of kerstpakket maar in plaats daarvan de gebruikelijke brieven van deurwaarders die deze tijd benutten om nog wat extra druk op me te zetten terwijl er geen schijn van kans is dat ik hun tevreden kan stellen, al zou ik dat nog zo graag willen. Er is iets anders aan de hand. Iets heel anders.

Soms voel ik me zo verwend in een wereld die spijkerhard is geworden. Ik heb te eten, een dak boven mijn hoofd, lieve kinderen, een lieve vriendin en een perspectief op een nog beter bij me passend leven. Ik heb het dus goed. Maar de wereld is niet goed. De kant die de samenleving op gaat onder leiding van politici die in het gunstigste geval het allemaal ook niet weten en in de ernstiger gevallen zich slechts interesseren voor eigen gewin, prestige en hun streven naar al maar meer tegenstellingen tot oorlog aan toe, is niet de kant die ik op wil gaan. Ik wil geen deel uitmaken van een samenleving die egoïsme als basis heeft genomen en functioneert met een overheid die haar burgers behandelt als criminelen, stemvee en bronnen die uitgeput kunnen worden. Of in een wereld die mij dagelijks confronteert met grote aantallen vluchtelingen, meer dan ooit, die over de wereld dolen, mensen die zelfs deze vluchtelingen geen dak boven het hoofd gunnen en een oorlog die aan de horizon zijn lelijke smoel laat zien. In en klimaat dat verpest is door consumentisme en in een psychisch klimaat dat verpest is door stupide angsten. Zelden is de tijd zo donker geweest als nu en ik kan niet meer hoopvol over deze wereld zijn en ik vrees verdergaande ontsporing.

Het allerergste is dat ik steeds vaker merk niet alleen te staan in dat gevoel maar ook juist jongeren – zoals mijn eigen kinderen – voelen angst voor de toekomst. Ik kan ze daarin niet steunen want ik geloof niet in mooipraten van wat lelijk is. Ik proef ook steeds nadrukkelijker een collectief gevoel dat de politiek ook geen passend antwoord heeft. En ik zie stap voor stap een samenleving die bezwijkt onder druk van buitenaf terwijl ze implodeert door een failliet moreel systeem. Een samenleving die een goede ondergrond mist, kwijtgeraakt is. En dan bedoel ik niet een religieuze maar een morele basis. Het lijkt steeds meer dat mensen niet meer in staat zijn goed en kwaad te onderscheiden van elkaar.

Mijn gevoel over dit alles culmineert in deze maand tot een behoefte om te vluchten en voor de tweede t in mijn leven, nu er een andere toekomst gloort, geef ik er ook aan toe. Mezelf een ‘prepper’ noemen zou te ver gaan. Het is veel eerder dat ik toe wil geven aan de vermoeidheid die in me geslopen is na decennia vechten tegen mijn eigen draken een een tiental jaren tegen de monsters die anderen voor me creëerden. Als de voorzienigheid niet anders beslist ga ik mijn laatste Kerst als inwoonster van dit land vieren om me daarna terug te trekken. Old soldiers never die, they just fade away. En misschien is dat wat ik wil, in December.