Het is alweer zes jaar geleden.

Zes jaar geleden overleed mijn lieve moeder, Aagje Ros.
Ik draag weliswaar in pseudoniem nu haar naam maar het gemis is in die jaren alleen maar groter geworden.

Op 16 juli 2010 schreef ik, kort na haar overlijden, dit afscheidsgedicht waarvan iedere lettergreep me, net als de herinnering aan haar, nog altijd dierbaar is. Mijn verdriet is veranderd in die jaren, het is verdiept en milder geworden maar nog altijd aanwezig.

Als ik in jouw ogen kijk dan zie ik jou niet meer

Als ik in jouw ogen kijk
dan zie ik jou niet meer
Slechts een schaduw rest nog
in jouw blik deze keer

Even hoop ik op een flikkering
een simpel teken van herkenning
Even slechts een blik, mijn lieveling
een beweging of een laatste zin

Als ik jouw handen vastpak
dan voel ik jou niet meer
Slechts een schim is er nog
een huls, licht als een veer

Even hoop ik op een flikkering
een simpel teken van herkenning

Als ik door jouw haren strijk
dan zie ik de glans niet meer
Slechts een paar plukken nog
ijl en dun en wit en teer

Even hoop ik op een flikkering
of slechts je blik, mijn lieveling

Als ik in jouw ogen kijk
dan zie ik jou niet meer
Slechts een schaduw rest
en zelfs die is er niet meer

En even hoop ik op die flikkering
een beweging of een laatste zin

Maar zelfs jij bent er niet meer