Aussteiger

Ik ben opgevoed door ouders die mij verwenden. Voor wat betreft toewijding, niet voor wat betreft spullen, speelgoed of het mijn zin krijgen. Wilde ik iets moois hebben dan moest ik dat op de een of andere manier verdienen. Of er voor sparen. Zo ging dat in de zestiger en zeventiger jaren. Gevleugelde uitspraken van mijn vader en moeder waren: ‘paarlen voor de zwijnen’ (wanneer iemand ondankbaar was of iets wat ze hadden gekregen slecht onderhielden en kapot lieten gaan), ‘geduld is een schone zaak’ (om mij erop te wijzen dat je nu eenmaal niet alles ‘op stel en sprong’ kunt krijgen en je soms moet wachten) en ‘verpeste kinderen / mensen’ om kinderen of ouderen te duiden die materialistisch verwend waren en eigenlijk niet meer blij konden zijn met de kleine dingen in het leven, met als gevolg egoïsme en een basisgedrag als dat van kinderen in een snoepwinkel.

Ze hadden heel erg gelijk.

Het was de generatie die een oorlog achter de kiezen had en keihard werkte om een geschonden en kapot bestaan weer op te bouwen. Gelukzoekers in de goede zin van het woord. En ze hebben mij opgevoed, waarvoor ik ze diep dankbaar ben. Ze hebben me ook opgezadeld met een moraal waarmee je het in de wereld van nu niet redt. Een moraal waarbij het normaal is dat  je een ander helpt als je dat kunt maar ook dat die ander jou wel met respect moet behandelen. Zelfs als je anders bent. En doet die ander dat niet, dan schrijf je die ander af. Ik heb ze dat weleens  verweten, dat afschrijven van mensen. Maar nu begin ik ze te begrijpen.

En ik ben anders. Ik ben niet het poezelige vrouwtje dat braaf knikt als iemand onzin uitspreekt, ik ben niet iemand die mails waarin mensen, uit onkunde of verwendheid, beweringen doen die niet kloppen, onbeantwoord laat. Ik ben ook niet iemand die in de schulp kruipt in een gesprek, discussie of polemiek waarin de ander geen argumenten gebruikt maar persoonlijk wordt of zich intellectueel misdraagt. Voor retoriek val ik niet, ik ken de retorica. Gelijk krijgen zal iemand wanneer iemand gelijk heeft, en anders niet. ‘Agree to disagree’ is me liever dan capituleren voor domheid. En inderdaad, ik kan dingen die, en leef een leven dat, niet past bij het algemene maatschappelijke beeld van de vrouw. Ik heb ook geen man achter me die ik erbij kan halen wanneer het even lastig wordt, een trucje dat veel vrouwen toepassen wanneer ze hun zin niet krijgen in de valse veronderstelling dat de ‘natuurlijke autoriteit’ van hun man helpt, maar dat bij mij walging oproept. Dat soort zaken werkt bij mij juist averechts. En ik hou er al helemaal niet van wanneer mensen mijn agenda denken te mogen invullen voor me en mij mijn vrije uren ontstelen – dat zijn immers vaak mijn schrijfuren en laten die nu heilig zijn, net als de uren die er zijn voor mijn dierbaren.

Waar ik niet tegen kan – echt last van heb – is wanneer ik een groepje mensen uit de brand help en er dan een dwaas doorheen fietst, verrot slecht communiceert en eigenlijk alleen voor het eigen kleine persoonlijke belang de boel gaat lopen manipuleren met als gevolg dat me het werken onmogelijk gemaakt wordt. Ik heb daar serieus last van en het leidt ertoe dat ik moe wordt, koppijn krijg, slecht slaap en uiteindelijk op het punt komt dat ik het bijltje erbij neergooi. Met een gedachte van: ‘zak toch in de stront allemaal.’ Ik heb nu eenmaal een Schevenings / Haagse achtergrond. Konkelt men achter mijn rug, dan is het gedaan met de pret en wend ik me af. Rücksichtlos.

Dat gaat niet in deze wereld waar mensen met geld en grote bek altijd hun zin denken te krijgen – en dat vaak nog voor elkaar krijgen ook. Mijn onvermogen en gebrek aan zin om ’te dealen’ met dat soort lieden maakt dat ik inmiddels steeds minder bereid ben om mensen te helpen. Tenzij ze tot mijn eigen kring behoren. Het heeft ook tot resultaat dat ik me absoluut niet thuis voel in deze maatschappij die bol staat van de idioten die een-persoons-partijtjes de tweede kamer in proberen te brengen zonder enige sjoege of gevoel te hebben voor het wezen van de democratie. Of waar een volk een gestoorde gek als Trump kiest als hun president, een gevaarlijke gek, demagoog en fascist-in-de-dop die de wereld oorlogen zal jagen. Of een Wilders die alleen kan denken in het uitsluiten van anderen. Het zijn precies die mensen die ik mijdt als ware ze melaats (ja, ik ben opgevoed met de Bijbel.) Ik zal ze nooit de hand drukken, nooit groeten, nooit zelfs maar mee in gesprek willen gaan.

Het is de manier waarop mensen, die zijn verworden tot egocentrische klojo’s, politieke nitwits zonder enig historisch besef, intellectueel armen en verwende nesten, omgaan met anderen, dat maakt dat ik niet wens te functioneren in hun midden. Dat ik me afkeer. Ik ben een aussteiger aan het worden, de wereld aan de ene kant, ik aan een heel andere, niet meer voldoend aan de sociale norm, een beetje excentriek wellicht, zonderling misschien zelfs, maar met een vrije geest en niet geïnteresseerd in verpeste mensen en volledig gericht op kunst, familie en een paar vrienden voor het leven. In het Duits: “Als Aussteiger bezeichnet man Menschen, die sich durch ihr Verhalten von gesellschaftlichen Normen zu befreien versuchen, indem sie aus ihrer konkreten Lebenswelt innerlich oder äußerlich „aussteigen“.”

En dus: het gaat u goed wereld, u vindt mij in de buurt van mijn pen en anders niet. En gedraagt u vooral in mijn bijzijn. Moraal is namelijk geen vies woord in mijn wereld.

© 2016 Anna A. Ros