Het is een patroon. Er staat iets bijzonders te gebeuren: een reis, een leuke afspraak, boekpresentatie, optreden of iets anders waar ik me erg op verheug en dan verhoogt het adrenalinegehalte zich in de dagen voorafgaand geleidelijk. Zelfs als ik eigenlijk gammel ben, snipverkouden ben of me gewoon niet goed voel. Ik functioneer dan op die adrenaline en interessant genoeg presteer ik dan gewoon goed en zonder problemen. Sterker nog, mijn creative vermogen is dan juist hoger dan normaal.
Tot na de reis, afspraak, boekpresentatie, optreden of wat dan ook wat ik zo leuk vond om te doen. Nog dezelfde dag of uiterlijk de volgende dag val ik uit. Ik wordt ziek of depressief of allebei. De adrenaline is uitgewerkt en andere stofjes krijgen de overhand. Ik duik mijn bed in, hoest en proest de wereld van me weg, wil dekentjes over me heen en de kat moet bij me blijven. Dat duurt dan een paar dagen. Muziek kan ik niet velen en ik moet er niet aan denken om meer dan een paar woorden te schrijven. Als het een beetje tegen zit wordt ik echt even ziek, inclusief lichte koorts die ik dan bevecht met de nodige paracetamolletjes of ibuprofennetjes. Eten is me vijandig en mensen zie ik liever niet. En ik ben niet de enige. Veel kunstenaars, schrijvers en artiesten vertonen eenzelfde soort gedrag.
Na een paar dagen neem ik dan een extra lange douche, kleed me zorgvuldiger dan anders, gebruik weer make-up, zet slow-koffie, kook een pan soep en ga stukjes schrijven. Langzaam maar zeker ga ik me beter voelen en als het echt goed gaat ben ik een paar dagen later weer mijn gewone saaie zelf. Een zelf die het wel best vind om de dagen aaneen te rijgen met schrijven, vormgeven, uitgeven van mooie boekjes, beheren van websites, lesgeven en wat er zoal nog meer op mijn bordje ligt. Na verloop van tijd neemt de productie alleen maar toe en als de resultaten daar zijn (een boek of een reis in het verschiet) begint dan het hele verhaal weer van voren af aan.
Het is zoals ik ben. Het ene moment kan ik de wereld aan, het andere moment overweldigt diezelfde wereld mij. Euforie, plezier en hoge productie versus depressie, ziekte en stranding. Elkaar afwisselend in een inmiddels vertrouwde frequentie en ordening. En ik ben niet de enige.
Al langer weet ik dat ik me in een zekere mate van bipolariteit mag verheugen. Om het positief te formuleren. Waar de ene dag ik straal ben ik de andere dag niets waard. Ik heb dat lang heel moeilijk gevonden en er zelfs tegen gevochten, totdat me duidelijk werd dat het eigenlijk altijd zo is geweest met mij. Nooit regulier werk, altijd projecten. Alles wat ik doe moet eindig zijn. Of op zijn minst moet ik zicht hebben op die eindigheid. Daarom is boeken maken fijn. Of websites. Of wat dan ook dat op een bepaald moment voltooid is. Af. Op een plank gezet. Zodat ik ernaar kan kijken, er in bladeren of het vergeten. En ik me kan richten op het volgende. Gelukkig is de ernst van bipolariteit bij mij naarmate ik ouder ben geworden afgenomen. De depressies zijn minder frequenter, de dalen minder diep. Maar hoewel ik de inmiddels dus aardig mee weet om te gaan zijn ze er wel. Worden de dagen grauwer, dan wordt hij bij mij van binnen duister. Ik ben een mens van het licht. Herfst, winter, het zijn niet mijn seizoenen. Geef mij maar lente en zomer, zonlicht, warmte. Het zijn ook steevast de donkere perioden in het jaar dat tegenslagen zich manifesteren – tenminste, dat denk ik. Misschien betekent dat dat ik in het lichte deel van het jaar gemakkelijker met problemen om kan gaan. En ik ben niet de enige.
Ik ben niet de enige bij wie het dagelijkse bestaan een beetje stuitert. Er zijn er veel waarbij dat veel heftiger is. Voor sommigen is het leven in dit opzicht ronduit zwaar. Ik klaag dus ook niet, sterker nog, ik zou niet anders willen. Want het is zoals ik ben. Ik ben een beetje bipolair, ik ben me ervan bewust en ik heb geleerd het te accepteren. Vandaag, dagen na de boekpresentatie, is dus de koorts van gisteren weer weg, smaakt de koffie weer goed, staat er een pan soep op het gas en heb ik weer een paar stukjes geschreven. En het weekend is nog niet eens voorbij!
© 2018 Anna A. Ros
Wees de eerste om te reageren