Pendelen

Ik heb het eerder meegemaakt en kan dus inmiddels een beetje voorspellen hoe dit gaat verlopen, niet hoe dit zal eindigen. Ik pendel weer eens.

Het einde van het jaar komt in zicht en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik smacht naar een nieuw jaar. Eigenlijk smacht naar een nieuwe lente en een nieuwe zomer. Winter en herfst zijn niet mijn beste seizoenen, dat heeft met het licht te maken en met mijn stemmingen. Achlama (zie hier) is weer eens flink bezig geweest de laatste weken, het beestje gedijt bij donkere dagen. Zo’n periode van amechtigheid en vermoeidheid maakt me onzeker. Dwingt een pauze bij me af en dit jaar is dat weer sterker het geval dan vorig jaar. Dat heeft met schrijven te maken en met dat pendelen.

Pendelen, een woord dat voor mij in de categorie van meanderen, dolen, dwalen, zoeken en pogen thuishoort. Ik bedoel niet het pendelen in spirituele zin, met het hiernaast afgebeelde pendeltje boven een tafel om toestanden en toekomsten te zien, maar de zelfbedachte afgeleide van het woord. Pendelen noem ik de periode na een groot schrijfproject waarin er een reeks nieuwe schrijfprojecten zich aandienen, er schrijfverkenningen en experimenten plaatsvinden, maar ik nog geen keuze heb gemaakt welk project de absolute voorrang over de andere zal krijgen. Welk boek in mijn hoofd moet er nu eerst geschreven worden? Dàt pendelen bedoel ik, en dàt pendelen is tegenwoordig veel moeilijker geworden als voorheen. Enerzijds zijn er veel mooie schrijfprojecten en anderzijds ervaar ik na de afronding van het manuscript van Surrogaat en de realisatie van mijn debuut dichtbundel (hij is nog te koop) de behoefte aan een literaire adempauze. Een pauze waarin ik wel schrijf maar onvoldoende motivatie / inspiratie / toewijding ervaar om de dagelijkse schrijfarbeid volwaardig aan te gaan.

Volgend jaar – dit jaar is zowel figuurlijk als letterlijk afgeschreven – zal ik me richten op het realiseren van een eenakter voor het plaatselijke eenakterfestival. Een eenakter die in de komende weken al vorm moet krijgen (en gelukkig gebaseerd zal zijn op bestaand werk). Er komen nog een tweetal heruitgaven aan in het eerste kwartaal en het lesboek moet nu eindelijk maar eens afgeschreven worden. Met wat geluk is die storm ergens in april voorbij. En dan moet er dus ruimte zijn voor in ieder geval een roman en met wat goede wil nog een samenwerkingsproject dat al jaren – tot mijn verdriet – sluimert.

Al die jaren werk aan Surrogaat hebben me een prachtig manuscript opgeleverd maar ook een vermoeidheid die pas verdwijnen zal bij de uitgave van dat boek en de echte start van het werk aan mijn volgende roman. Wordt dat de snel geschreven ‘De Gebeurtenissen‘, autobiografisch en surrealistisch? Of wordt het ‘De muur waar niets op bloeit‘, spannend, verrassend en op historisch bekend terrein? Misschien moet een ander maar de keuze voor me maken. In het nieuwe jaar zal het me duidelijk worden, zal me ook duidelijk worden of het schrijven van romans een zinsbegoocheling is of een kansrijke toekomst.

Misschien moet ik toch maar eens dat spirituele pendelen proberen. Voor nu, een goed Kerst, een veilige overgang naar 2018 volgens de Gregoriaanse kalender en vooral vrede en gezondheid gewenst.

Anna