Ik ben een kanarie

De titel klopt hopelijk niet, want ik ben wellicht niet een kanarie maar ik voel me als een kanarie. Een kanarie in een kolenmijn. En wel hierom.

Er zijn veel definities en omschrijvingen van fascisme. Er zijn te weinig beschrijvingen van de signalen in een samenleving die op opkomend fascisme duiden. Het zijn die signalen die in aard, omvang en vorm laten zien dat het fascistoïde denken (en handelen) nog altijd sluimert in de samenleving. Ik heb het overigens over de Nederlandse samenleving, maar helaas is wat ik zie en ervaar in Europa gemeengoed aan het worden. Bijna ieder Europees land heeft zijn eigen vorm van opkomend fascisme.

Het is een hard statement van me om te stellen dat fascisme in dit land de lelijke kop steeds nadrukkelijker op steekt. Wie ben ik om dat te schrijven? Welnu, ik ben die kanarie in de kolenmijn. Ik maak deel uit van een minderheid in dit land waar een andere (snel groeiende) minderheid van vind dat deze niet zou mogen bestaan. En als die al bestaat zich moet hullen in onderdanig zwijgen en met drogredenen zich moet laten welgevallen gediscrimineerd, uitgesloten, beschimpt en mishandeld te worden.

Ik ben zelfs het prototype van de mens die door de oerconservatieve krachten in dit land het liefst naar de verdommenis wordt geholpen. Op basis van valse ideologie, op basis van leugens en halve waarheden, op basis van angst voor een ieder die zich niet conformeert aan de kleurloze, onzichtbare, slaafde meerderheid. Ik ben schrijver/muzikant, ik werk met emotie en met mijn handen, mijn seksuele geaardheid is enigszins fluïde, mijn gender is nadrukkelijk fluïde, mijn genderexpressie derhalve ook. Bij gebrek aan een duidelijk alternatief identificeer ik me doorgaans als vrouw (and I have most of the parts). Ik ben ook nog eens arbeidsongeschikt geraakt door medische problemen. Ik ben niet een loonslaaf, ik ben geen conservatief maar een progressief, ik ben socialist en niet ‘liberaal’ (wat die aanduiding met vrijheid te maken heeft ontgaat me inmiddels ten enen male), ik zwijg niet als ik wordt aangevallen, ik eis mijn rechten op, ik ben niet nederig en ik wens niet ‘geholpen’ te worden door de helpertjes in deze wereld die vinden dat mensen als ik gek, gestoord of anderszins abnormaal en ongewenst of te verbeteren zijn. Ik ben geen traditioneel Christen, ik ben geen Moslim, ik ben simpelweg niet religieus, ik ben wel spiritueel, ik geloof in de kracht en schoonheid van de mens, ik accepteer niet dat de een de ander moedwillig schaadt of schendt. Ik accepteer geen discriminatie, ik accepteer geen uitsluiting of afwijzing om wie ik ben, hoe ik liefheb, hoe ik mijzelf kleedt, wat ik schrijf, wat voor muziek ik maak en met wie ik dat allemaal doe.

Er zijn krachten in dit land die mensen als mij uitkiezen om te bestrijden zodat ze de wereld naar hun eigen zin in kunnen richten. Die willen bepalen hoe ik er uitzie, hoe ik spreek, schrijf, zing, dans, van wie ik mag houden, welke seks mij toegestaan wordt en welk toilet ik inloop als ik nodig moet. Zelfs welke sport ik in welke hoedanigheid beoefen. Fuck it, zelfs korfbal bleek problematisch. Die krachten suggereren dat mensen als ik iedere gelegenheid gebruiken om perverse seks te hebben, vrouwen te verkrachten, zelfs de democratie om zeep helpen. De gotspe. Die mensen hebben namen als:
Bart Jan Spruyt, Jan Kuitenbrouwer, Renate van der Zee, Herman Vuijsje, Diederik Boomsma, Caroline Franssen, Arie Graafland, Peter Vasterman, Theo Boer, Hanneke Kouwenberg, Diederik van Dijk, Chris Rutenfrans, Ad de Boer, Gerrit Roorda, Elise van Hoek, Leontine Bakermans, Paul Lieverse, Yvonne Koopman, Piet Adema, Hanneke Schaap-Jonker, Henk Jochemsen, Jantine Nierop, Marianne Driessen, Jan van Eijck, Jan Kloosterman, Sjacco van Iwaarden, Gerdien Lassche, S.A.M. Terpstra, Pieter Moens, Andreas Kinneging, Bernadette de Wit, Alma van Hees en Marieke Bos.

Zij ondertekenden een manifest tegen mensen als ik, tegen de burgerrechten en ultiem tegen artikel 1 van de Grondwet, tegen een nieuwe wet die mensen als ik meer vrijheden geeft om niet te moeten zuchten onder het juk van wetten bedacht tegen onze vrijheden. Ze zijn zonder uitzondering afkomstig uit oerconservatieve, rechtse en fundamentalistisch Christelijke hoek. Werken in onderwijs gezondheidszorg, journalistiek of politiek. Ze zijn gewend anderen de wet voor te schrijven, ze zijn gewend homo’s en vrouwen uit te sluiten waar ze maar kunnen. Ze zijn gewend rentmeestertje te spelen en ze zijn gewend dat er naar hun geluisterd wordt. Maar the likes of me maken ze bang. Ze zijn angstige lieden die, omdat ze gewend zijn zich met de levens van anderen te bemoeien, denken dat anderen hun levens willen veranderen. En naar mijn stellige overtuiging zijn ze vooral bang voor de duivels in hun eigen breinen. Maar wat mij betreft mogen ze rotten in hun kerken en instituten zolang ze anderen maar met rust laten.

Deze lieden maakten een website (ik plaats hier GEEN link naar) en startten een postercampagne in bushokjes onder de noemer gendertwijfel om de samenleving te waarschuwen tegen mensen als ik. Dat doen ze met onwaarheden en suggesties die veraf staan van de werkelijkheid. Ze doen dat door scapegoating en gaslighting van mensen als ik, voor wie gender nu eenmaal niet te vangen is in een door mensen bedachte digitale verdeling. Ik en heel veel mensen met mij gaan anders om met gender, denken daar anders over, voelen zich anders dan zij, maar wij schrijven hun niet voor dat zij dat ook moeten doen. Nee, het zijn deze lieden die juist voor mensen als ik willen bepalen hoe wij ons moeten voelen en nog erger hoe wij moeten zijn. En dat recht hebben zij niet. Vroeger niet, nu niet en in de toekomst niet.

En dàt, het anderen letterlijk de wet willen voorschrijven als het om de inrichting van hun leven, hun bestaan, seksualiteit, gender, hun wezen gaat, dàt is beginnend fascisme. Want fascisme kenmerkt zich juist in de beginfase door het targeten van minderheden, die afschilderen als onmensen, het ontnemen van hun rechten. En het eindigt met het hun ontnemen van het leven. Wie niet begrijpt dat discriminatie en uitsluiting en achterstelling onherroepelijk leidt tot een fascistoïde maatschappij heeft onder een steen geleefd, geen besef van historie en geen benul van de emancipatie van de mens.

Deze gendertwijfelaars, deze mensen, willen een ‘discussie’ voeren. Maar guess what:
ik discussieer niet met fascisten en religieuze fanaten of wie dan ook die voor een andere denkt te mogen bepalen hoe het leven wordt ingericht. Ik veroordeel ze en bestrijd ze.
Fascisme begon en begint met het uitsluiten van anderen op basis van etnische-, seksuele- en gender-karakteristieken. Hoe dat eindigt weten we heus wel. En ik zal dat bestrijden zo lang als ik leef. Want nu zijn wij het, morgen bent u aan de beurt. Dus als de kanarie zingt is het oppassen geblazen en ik zing nu, voor u! En voor wie het nu nog niet begrepen heeft: wij zijn er, wij gaan niet opzij. Lang leve artikel 1 van de Grondwet!

Anna A. Ros, Middelburg