Weemoed

Weemoed, altijd wanneer ik ga reizen heb ik dat gevoel. Het is het sterkst wanneer ik weer naar huis ga maar het dringt zich ook aan me op bij het vertrek van een plek waar ik tijd ben geweest naar een nieuwe bestemming. Zo ook vandaag. Over enkele uren ga ik met de trein van Palmers Green naar Finsbury Park om daar de Victoria Line naar Victoria Station te nemen. Laat op de avond vertrekt dan de bus van Victoria Coach Station naar Edinburgh waar ik over stap op een andere bus naar Inverness. Morgen rond het middaguur zal ik dan daar zijn. Dan is het nog een stukje met de trein naar Elgin en tot slot een taxi naar mijn bestemming: Pluscarden Abbey. Al met al een flinke reis maar aan het eind wacht me een geheel nieuwe ervaring op een heel bijzondere plek.

Pluscarden is een Benedictijner klooster dat zijn oorsprong vindt in 1230 maar pas halverwege de twintigste eeuw na eeuwen verwaarlozing weer in ere hersteld werd. De oorspronkelijke congregatie was Valliscauliaans, een mengvorm van Cisterciënzers en Kartuizers. Pas in de twintigste eeuw converteerden ze van de Anglicaanse naar de Rooms Katholieke leer en werden als Benedictijners aangenomen. Ik zal er logeren in het St. Scholastica’s Retreat dat direct buiten de abdij ligt en heb als alle leken beperkte toegang tot de abdij. Af en toe zal ik er diensten bijwonen, bijvoorkeur ’s avonds wanneer er Gregoriaanse gezangen worden gezongen. Buiten dat zal er alleen maar geschreven en gewandeld worden, ik ben er uiteindelijk vooral om te werken.

Op dit moment echter is er vooral weemoed, Londen verlaten is altijd wat raar want ik ga mij steeds meer thuisvoelen in die stad naarmate ik er vaker kom. Ik leer er ook meer mensen kennen en er ontstaan professionele contacten die ik erg kan waarderen. Er zijn plaatsen die speciaal zijn geworden voor me, zoals Leighton House, delen van Kensington en Greenwich. Voor nu concentreer ik me maar vooral op de lange reis die voor me ligt. Gegeven dat ik in Schotland nauwelijks te bereiken zal zijn verwacht ik niet dat er in de komende weken veel van mij te zien zal zijn op mijn sites, Facebook of andere social media. Sterker nog, er is geen internetverbinding voorhanden en ook de telefoonverbinding is beperkt. Precies waar ik naar zocht want het vormt zo de mentale berg waarop ik wil zitten om te schrijven aan Laudanum.

Tot over enige tijd.

Anna A. Ros