Nieuwe handdoeken die na een eerste sopje netjes gedroogd zijn. Het is een luxegevoel dat ik bijna vergeten was.
Eerder deze week liet iemand op Facebook weten een paar volle spaarkaarten voor handdoeken te hebben. Ze had ze niet nodig en wie ze wou hebben moest het maar laten weten. Ik las het berichtje een paar keer en tijdens het lezen en herlezen bedacht ik me dat ik sinds ik alleen woon geen nieuwe handdoeken meer had gekocht. Dus reageerde ik en omdat ik de eerste was die reageerde vond ik paar dagen later een envelop met spaarkaarten in de brievenbus. De volgende dag haalde ik in de winkel twee witte, een roze en een blauwe handdoek.
Het is niet zozeer dat ik geen handdoeken kon kopen maar eerder dat ik er geen aandacht aan besteedde. Badhanddoeken en dat soort zaken zijn in de afgelopen jaren een sluitstuk geworden van het steeds krapper huishoudbudget. Toen ik nu bijna tien jaar geleden de onontkoombare weg op ging die mijn leven permanent zou veranderen kon ik niet voorzien dat ik onderweg naast het gezinsleven, een eigen huis, een goede baan en ditto auto, ook de controle over mijn eigen leven zou verliezen. Zo sterk zelfs dat zoiets schijnbaar vanzelfsprekends als een dak boven mijn hoofd voor mij alles behalve vanzelfsprekend werd. Het aangaan van een gevecht met mijzelf betekende uiteindelijk ook het aangaan van een gevecht met de maatschappij. Een gevecht dat ik nog niet zo lang geleden verloren dacht te hebben, maar dat ik vooralsnog toch in mijn voordeel heb beslecht. Voorlopig. Wat de oorzaken waren van mijn val is niet zo belangrijk en hoe het allemaal verlopen is eigenlijk ook niet. Wat wel telt is dat de boodschap van die jaren voor mij was dat alles wat maar enigszins met luxe te maken had niet meer als vanzelf tot mijn beschikking zou staan.
En dus veranderde ik mijn leven verder. Het onderuit gaan op het gladde ijs van deze samenleving en het telkens weer proberen op te krabbelen maar daar ook regelmatig in falen is een les in nederigheid die maar weinig mensen meemaken. Maar het is een goede les. Het is me overigens uiteindelijk toch gelukt hoor, dat weer op de been komen. Alleen niet met ‘a little help from my friends’ maar met ‘a lot of help from my friends’. Telkens wanneer ik gebeten werd door het leven was er iemand die de hand uit stak. Ze weten zelf wie ik bedoel en ik ben ze grenzeloos dankbaar. Zelf heb ik afgeleerd om met valse trots te blijven beweren dat het goed gaat als dat niet zo is en ik heb leren delen wanneer het mogelijk is. In de afgelopen twee jaar zie ik langzaam maar zeker mijn leven weer normaliseren. Een eigen voordeur, een veilige en mooie plek om te wonen, net voldoende huishoudgeld voor eten en de noodzakelijke vaste lasten. De rest (voor zover aanwezig) steek ik in het reizen dat ik doe ten behoeve van de boeken die ik schrijf. Maar handdoeken kopen, daar heb ik eigenlijk al die tijd niet aan gedacht totdat ik dat Facebook berichtje las.
Vanavond heb ik nog eens lekker gedoucht voordat ik naar bed ging. Die nieuwe handdoek is zachter dan ik me herinnerde en misschien komt dat wel omdat iemand me die eigenlijk gewoon cadeau gedaan heeft. Zomaar. En omdat onbaatzuchtigheid een mooie eigenschap is. Ik heb door die handdoeken zelfs weer een beetje geloof in de mensheid door gekregen.
Anna A. Ros